Parang kailan lang talaga, naglalaro sa kalye at walang takot marumihan ang damit. Pumasok sa paaralan sa Cubao upang mag-aral at mag-saya. At ngayon, ang lalaking taga-lungsod ay naglakas loob makipagsapalaran, masyadong malalim "mag-aral" na lang, sa probinsya. Hindi naman ganon kalayo sa Maynila, pero may kalayuan pa rin kahit papaano.
Noong unang linggo ko rito sa aking pinapasukang eskwelahan, marami na agad akong mga nalaman at kinatakutan. Nalamang ang buhay kolehiyo ay masaya nga ngunit napakaraming pagdaraanan na kalungkutan at kahirapan. Kinatakutan ang mga usap-usapan at mga kwentong kababalaghan dito sa aking paaralan. Akala ko madali lang talaga ang mamuhay bilang mag-aaral kapag ika'y nasa kolehiyo na. Puro pagpapakilala, laro, aktibidad at kung anu-ano pang gimik lang ang ginawa namin sa bawat klaseng aking napasukan. Kaya noong unang linggo wala pa akong pinagdaanang hirap at literal na puro sarap lang. Akala ko ang kasiyahang iyon ay magtatagal at mananatili hanggang ako ay makaalis at makagradweyt na sa unibersidad. Pagkatapos ng unang linggo ko sa paaralan, dito ako nagulat ng husto, biglang nagturo na ang mga propesor sa mga large class at sa mga recit din. Hindi ko kinaya at hindi na ako sanay mabigyan at gumawa ng mga assignments. Nasanay ako nung ako ay hayskul, walang assignments kaya walang iniintindi pag-uwi. Pagkalipas ng ilang buwan, marami ng exam. Mayroon akong mga pinasa, at mayroon din na ibinagsak, akala ko nga noon ay hindi na ako makakapagtapos dahil sa hirap ng mga pinagdaraanan ko. Ngunit ako'y mali, umpisa pa lamang ito, at marami pang mas mahihirap na pagsubok ang aking haharapin at hindi ako susuko, dahil hindi pa nagsisimula ang tunay na laban.
Natapos ko naman ang unang sem ko rito. Walang bagsak at wala akong ni-drop. Hindi man ganon kataas ang mga grades na nakuha, masaya naman ako dahil marami talaga akong natutunan, at alam kong mas marami pa akong matututunan at malalaman sa aking paglalakbay dito sa Elbi.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento