Basketbol: Ang Simula

Naghuhugas ako ng mga pinagkainan namin ng aking ina, nang binuksan niya ang TV. Malakas ang hiyawan at sigawan ang narinig ko sa sala. Nagmadali ako pumunta roon para makita kung ano ang pinanonood ni Inay. Finals pala ng basketball sa NBA. Bumalik ako sa kusina upang ituloy na ang pagligpit sa pinagkainan. Kahit lalaki ako, hindi ako mahilig sa basketball, hindi naman ako ganoon kapayat at kaliit. Hindi ko lang talaga nagugustuhan ang laro at sa sarili kong palagay, nagkakasakitan lang sila at marumi maglaro ang ibang iniidolo ng kabataan dito sa aming barangay. Parang hindi sila dapat tawaging "idol", dahil wala naman akong nakikitang ginagawa nilang kabilib-bilib at nakakapagbago ng mga buhay ng mga tambay dito sa amin.

Natapos ko na hugasan ang mga pinggan, baso, kutsara't tinidor. Dahil may katamaran ako, pumasok na ako sa aking kwarto upang matulog. Ganito ang gawain ko tuwing Sabado at Linggo, hindi ako naglalaro sa labas noong bata pa ako. Wala naman akong kaaway, tamad lang talaga ako. Kahit lagi ako pinipilit ni Inay lumabas at makipaglaro sa aming mga kapitbahay, hindi pa rin ako sumusunod. Siguro dahil nangungulila ako sa pagmamahal ng aking ama. Sabi ni Inay, iniwan niya raw kami nung nasa sinapupunan palang ako. Siguro hindi ako nasanay maglaro sa labas, dahil simula palang noon, kahit sa loob ng bahay wala na akong tatay na siyang makikipaglaro sa akin at kakargahin ako bilang nag-iisang lalaking anak sa buhay niya.

Patulog na ako, biglang sumigaw ang Inay sa likod bahay. Tumakbo ako ng mabilis upang makita si Inay dahil akala ko may masamang nangyari sa kanya. "Walang hiya ka Berto! Kinain mo na nga ang aking mga pananim dito sa aking bakuran, ang lakas mo pang tumae!" sigaw ni Inay sa aming asong walang kasing kulit at walang kasing lakas tumae. Akala ko kung ano ng nangyari kay Inay, si Berto lang pala. Hinanap ni Inay ang aming walis at ang kanyang pandilig. Hindi niya ito mahanap kaya tumulong na ako sa paghahanap. Nakakapagtaka nilalagay lang namin iyon sa pintuan patungo sa bakuran ngunit wala ito roon. At pagkatapos ng ilang minutong paghahanap, nakita na namin ang pandilig at ang walis ting-ting! Sira-sira at wasak na wasak, kitang-kita ang mga butas sa pandilig, at alam naming si Berto ang sumira noon dahil nakalimutan nga pala namin siyang pakainin kagabi. Dahil doon, inutusan ako ni Inay bumili ng bagong pandilig at walis sa palengke. "Hoy Jun-Jun! Isang daang piso itong ibibigay ko saiyo, kasya na iyan, at kung may sukli... sige sayo nalang iyon". Hindi ako gastador, pero kapag sa akin nalang ang sukli binibili ko agad ito ng paborito kong tsitsirya sa tindihan ni Aling Puring.

Tamad ako, pero kahit kailan hindi ako sumuway sa mga utos ni Inay. Dahil siya lang ang kasama ko at alam kong hindi niya ako iiwan kahit anong mangyari sa akin. Mahilig lang talaga ako matulog. Malayo-layo ang palengke mula sa barangay namin. At ang mga tindahan malapit sa amin, halos wala ng mga paninda. Kung meron man, ang mga laman lang nito madalas ay alak, sigarilyo, kendi at iba't-ibang tsitsirya. Malapit na ako sa palengke ng biglang may tumama sa likod ko. Masakit ito at nahilo ako bigla. May mga sumigaw na bata, naririnig ko sila ngunit hindi ko maintindihan ang kaniang mga sinasabi. Bigla na lang akong bumagsak.

Itutuloy...

Buhay Kolehiyo

Parang kailan lang talaga, naglalaro sa kalye at walang takot marumihan ang damit. Pumasok sa paaralan sa Cubao upang mag-aral at mag-saya. At ngayon, ang lalaking taga-lungsod ay naglakas loob makipagsapalaran, masyadong malalim "mag-aral" na lang, sa probinsya. Hindi naman ganon kalayo sa Maynila, pero may kalayuan pa rin kahit papaano.

Noong unang linggo ko rito sa aking pinapasukang eskwelahan, marami na agad akong mga nalaman at kinatakutan. Nalamang ang buhay kolehiyo ay masaya nga ngunit napakaraming pagdaraanan na kalungkutan at kahirapan. Kinatakutan ang mga usap-usapan at mga kwentong kababalaghan dito sa aking paaralan. Akala ko madali lang talaga ang mamuhay bilang mag-aaral kapag ika'y nasa kolehiyo na. Puro pagpapakilala, laro, aktibidad at kung anu-ano pang gimik lang ang ginawa namin sa bawat klaseng aking napasukan. Kaya noong unang linggo wala pa akong pinagdaanang hirap at literal na puro sarap lang. Akala ko ang kasiyahang iyon ay magtatagal at mananatili hanggang ako ay makaalis at makagradweyt na sa unibersidad. Pagkatapos ng unang linggo ko sa paaralan, dito ako nagulat ng husto, biglang nagturo na ang mga propesor sa mga large class at sa mga recit din. Hindi ko kinaya at hindi na ako sanay mabigyan at gumawa ng mga assignments. Nasanay ako nung ako ay hayskul, walang assignments kaya walang iniintindi pag-uwi.  Pagkalipas ng ilang buwan, marami ng exam. Mayroon akong mga pinasa, at mayroon din na ibinagsak, akala ko nga noon ay hindi na ako makakapagtapos dahil sa hirap ng mga pinagdaraanan ko. Ngunit ako'y mali, umpisa pa lamang ito, at marami pang mas mahihirap na pagsubok ang aking haharapin at hindi ako susuko, dahil hindi pa nagsisimula ang tunay na laban.

Natapos ko naman ang unang sem ko rito. Walang bagsak at wala akong ni-drop. Hindi man ganon kataas ang mga grades na nakuha, masaya naman ako dahil marami talaga akong natutunan, at alam kong mas marami pa akong matututunan at malalaman sa aking paglalakbay dito sa Elbi.

                             

Ang Pagbabalik

Bakit andyan ka na naman?

Bakit ikaw ay nagbabalik?

akala ko ikaw ay aking nakalimutan

pero nandito ka, nakasasabik

Maganda ba ang ating pinagsamahan

di ko alam kung ikaw ay nasiyahan

sa mga nangyari noon

at sa kinalabasan, ngayon

Ginawa ko naman ang makakaya

pero sobrang hirap mo makuha

ginusto ko lang naman makapasa

upang malagpasan ko man lang sila

Hindi pala madaling makalimot

ang pusong maraming pinagdaanan

kahit ito ay takot na takot

walang magagawa, ika'y kailangan

Natural lang pala ang nararamdaman

kahit 'la naman tayong mabuting pinagsamahan

hindi ako pumasa noon

kaya takot na takot parin ako ngayon

Ginawan ko lang ng tula ang nararamdaman ko

ngayong exam week na naman..

Clash of the Titans

Ang ganda ng pamagat ng post ko no? Dahil malapit na ang inaabangan ng mga bigating tao rito sa ating bansa, at kahit hindi ka pa kasali sa kaganapang ito, alam kong kilala mo ang mga kalahok sa tunggalian sa 2013.

Eleksyon! Pipili na naman muli ang mga kababayan natin ng mga bagong pinuno. Pinuno na gwapo, pinuno na maganda, pinuno na mayaman, pinuno na sikat, eh pinuno na matalino meron pa ba? Oo, meron pa! Syempre, magsusulputan na naman ang mga commercial nila sa channel 2 at 7. Magsasawa muli sa mga pagmumukha nila na nakadikit sa poste at sa pader, na inihian ng mga taong di makapagpigil at mga asong walang amo.

Sana walang maganap na karahasan, sana. Sana ang mga papalit sa pwesto, ay makatulong sa pagkakaroon ng pagbabago, at hindi gagamitin ang bulsa sa pagtatago (ng alam niyo na). Ang tanong, nakasalalay nga ba talaga sa mga kamay ng mamamayang Pilipino ang kinabukasan ng ating bayan at tayo ang may kapangyarihan? Basta maghanda nalang sa "Sagupaan sa Pamahalaan 2013" o Clash of the Titans!

Kaibigan lang pala

Mayroon akong mga kaibigan

puno sila ng kagwapuhan

at magaling sa kalokohan

hindi ko sila malilimutan

Mayroong piling gwapo, kapal ng mukha

ang sarap isawsaw ang mukha, sa suka

pero siya ay mapagmahal sa kapwa

kaya sa kaniya di ka magsasawa

Mayroong magaling gumuhit

sa tabi niya lahat kami nagiging pangit

dahil siya ang pinakagwapo sa grupo

bawat babae kikiligin sa kaibigan kong to

Mayroong sa omegle malupit

kaya kumuha ng friend in a minute

sa amin siya ang tunay na lalake

mapagmahal sa kaniyang babae

Mayroong malupit sa computer

pero hindi nagdadala ng paper

sa amin siya ang pinakasweet

banat niya'y magbibigay ngiting abot langit

Mga overnight na hindi planado

ang isa sa mga laging gawain ng grupo

ayaw na sana mag-uwian at umalis

kaso ang amoy ng brief hindi na matiis

Kami nga pala ang No Direction

andaming plano, pero walang aksyon

nangangarap magkaron ng music video

pero hindi parin nagkakatotoo

Tunay na hindi ko sila malilimutan

ang mga makabuluhang kwentuhan

malalakas na tawanan..

at mga nakakaihi na takutan

Tunay silang mga kaibigan

matatakbuhan sa oras ng pangangailangan

hindi nangiindyan, hindi nangiiwan

pero laging late tuwing gimikan

Wala ng mas sasaya pa

sa mga araw na kasama ko sila

kung pwede lang sana

lagi nalang kaming sama-sama

bukod sa aking pamilya

KAIBIGAN LANG PALA

ang tunay na magbibigay ligaya.

COOL o coolang sa pansin.

Wala akong pinatatamaan at wala rin akong kagalit. Kaya hindi ko na kasalanan kung tamaan ka, o yung kapitbahay mong kalbo. Sabi nga nila, bato-bato sa langit tamaan, masakit. Di ko alam kung cool nga ba talaga ang mga taong ganito:

1. Bago kumain. Instagram ang atupagin. - walang masama kunan ng litrato ang pagkain sa mesa. Pero grabe naman! Iniisip mo bang pumoposing sila? Kaya tama na yung isa lang o dalawang pic.

2. " Palike po nito *link ng dp sa Facebook* Thank you! :) " - ano cool ka na dahil maraming likes ang picture mo? Hindi! Hindi mo nga kilala yung ibang naglike e. Buti pa yung iba, nakakakuha ng likes nang walang pinipilit. Pero bilib rin ako sayo a. Masipag. Malapit na eleksyon baka gusto mo tulungan magkampanya si mayor.

3. Nakasando, hindi naman Macho! - hindi rin naman masama magsando, at hindi dahil mataba ako kaya ayaw ko 'to. Hindi ko rin sinasabi, kung may mala-Aljur Abrenica abs ka, dun ka lang magsando. Magdamit ka lang ng maayos at yung tama sa lugar. Kaya hindi lang para sa lalaki ito. Kung nahihirapan, pwede rin magpatulong kay Mr. Rajo Laurel?

4. Ang daming alam. Daig si Google. - hindi sa nagmamagaling ako, pero may mga tao talagang ganito. Ang ikwe-kwento mo ay alam na niya, kaya sisingit siya at siya na lang ang magsasalita. Ang itatanong mo sa iba, siya na rin ang sasagot. Hindi naman masamang makinig.

5. Masakit sa tenga, hindi lang sa ilong. - nakakaintindi rin kami ng Ingles, pero para mapadali ang usapan mag-tagalog ka na! May mga magagaling talaga magsalita, at may mga nagmamagaling din.

6. Buhay mo, buhay ko na rin. - kung mag-groupmessage sa phone, nobela. Ang break-up with boyfie/girlie nakapost sa fb. Family problems ipost din. Kakain, iinom, maliligo, hihinga, uutot, matutulog, mangungulangot itweet sa twitter. Wow, artista ka na! Pero minsan astig rin 'to.

7. Mayaman sa kayabangan. -pati bagong aso ng kapitbahay ng ninong ng tita ng katulong niyo, ipagmamalaki mo? Pero manghihingi ka ng mangga sa puno ng hindi mo kakilala.

8. Mabait kapag nakapikit. -alam niyo na yan.

9. Pogi, weh di nga? - naniniwala ba kayong pogi si Tius? Sa kanya niyo nalang sabihin.

10. Feeling magaling mag-blog. - yung may nalalaman pang Cool o coolang sa pansin na mga post. Hindi naman magaling! Parang baliw lang, kala mo kung sino magsalita, ang taba naman. Sarap patayin no?

Kaya gayahin na lang natin siya. Click to watch.

Ang Prinsesa at ang Palaka

Akala mo siguro ito'y isang kwento.

Nagkakamali ka, ito'y isang tula.

Tulang paborito ng mga engkanto.

Kaya mamaya, ika'y mamumutla.

Sa isang palasyo, may isang prinsesa.

Syempre, saan mo ba siya gustong makita?

Sa isang gubat, may isang palaka.

Syempre, ano ang iyong inaakala?

Pangarap ni palaka, na maging ganap na tao.

Upang makaramdam ng pagmamahal.

Dahil ang lagi niyang kasama, mga insekto.

Kaya humingi siya ng hiling sa Maykapal.

"Gusto ko, sana maging isang ganap na tao!"

"Bigyan mo ko ng rason para ika'y pagbigyan."

"Gusto ko maranasan magmahal dito sa mundo!"

"Sige, ngunit tatagal lang ito ng isang buwan."

At naging ganap na tao na nga si palaka.

Ngunit, amoy ilog parin kaya naligo muna.

Pagkatapos maligo, syempre nagdamit.

Pero hindi parin mawala ang amoy anghit.

Halata sa mukha ni palaka ang kaligayahan.

Kaligayahan na hindi niya kailanman

Naramdaman sa lumang kaanyuan.

Kaya ngiti niya, hanggang sa kalangitan.

At siya ay nakinig sa mga tsismisan.

Ang prinsesa ng kaharian ang pinaguusapan.

Siya raw, ay puno ng kagandahan.

At hindi pa napapasagot ng mga kalalakihan.

Ginanahan si Palaka, na manligaw.

Kaya nagmadali pumunta sa kaharian.

Kahit hindi alam ang daan, handang maligaw.

Umaasa na sila ay magkakatuluyan.

Sa kasawiang palad, nadapa ang palaka.

Ayun, laki ng sugat sa mukha.

Nawalan ng pag-asa na mapapasagot ang prinsesa.

Dahil sa pagmumukha na kay lansa-lansa.

Kaya nagpasya na magpagaling muna.

Ng sugat sa mukha na nagnanana.

Pagkalipas ng dalawampu't siyam na araw,

Ang sugat ay nawala, lumisan at pumanaw.

Ngunit maikling panahon nalang ang natira.

Para manalo at makahabol man lang sa karera.

Karerang mapasagot ang prinsesa,

At mahalin ang isa't isa.

At sa wakas, narating niya na ang Palasyo.

Ngunit ang haba ng pila ng mga nanunuyo.

Kaya nagisip siya ng plano,

Upang ang mga kaagaw, ay mauto.

"Si Christine Reyes, andoon sa labas!"

Malaki ang palasyo, ito ay nag-echo hanggang sa taas.

Nagulat ang lahat ng kalalakihan.

At sa isang iglap, lahat sila ay nagsilabasan.

Nagmadaling umakyat si Palaka.

Dahil tatlong minuto nalang ang natitira.

Napuntahan niya na ang kwarto ng prinsesa.

At pag bukas ng pinto, sila'y nagkita.

Tumigil ang oras, at ang pagtakbo ng hangin.

Sila ay nagtititigan, at ito'y may ibig sabihin.

Love at first sight, ata ang pinararating.

Kaya, mukha na silang mga praning.

"Ano ang iyong pangalan, ginoo?"

"Ako si Palaka, aking prinsesa."

"At bakit, katawa-tawa naman ang iyong pangalan?"

"Dahil, ako ay isang tunay na palaka, aking kamahalan."

Hindi alam ng prinsesa ang kanyang gagawin.

Dahil, hindi makapaniwala sa mga narinig.

Biglang pumasok sa silid, ang malakas na hangin.

At sa nasilayan ng prinsesa, siya ay napatindig!

Naging palaka nga, ang magiting na lalake.

"Bakit ka nagpalit ng anyo, bakit!?"

"Kokak, kokak, kokak!!"

At hindi sila nagkaintindihan, kay saklap.

Si Bathala ay naawa, sa palaka.

Kaya, nagpasya siyang gawing tao muli ito.

Hindi lamang panandalian.

Pang habangbuhay pa niya ito mararanasan.

Biglang naging tao muli ang palaka.

"Ako'y nagbalik, para sa iyo, aking prinsesa"

"Maraming salamat, ikaw ang matagal ko nang hinihintay"

At sila ay nagyakapan hanggang magbukang-liwayway.

Sila ay nagkatuluyan, at nagmahalan.

Gaya ng ibang kwento, masaya ang katapusan.

Natalo ang mga kaagaw o mga kalaban.

Laging pabor sa bida, ang mga eksena.

Lesson: Walang imposible, kahit ano pa ang anyo mo!

PS - Oy, ibang-iba naman to sa princess and the frog no! Che.
     - Inspirasyon ko nga pala si Dan Fugrad dito.
      http://ieatdalandan.blogspot.com/

(yakapan lang yung ending, para hindi tayo ma-rated spg)